Tematika: Ostalo
Godina izdanja: 1900 - 1949.
ISBN: 370
Autor: Domaći
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

Svilarstvo je gajenje svilene bube koja proizvodi svilu. Iako postoji nekoliko komercijalnih vrsta svilenih buba, Bombyx mori (gusenica domaće svilene bube) je najrasprostranjenija i intenzivno proučavana svilena buba. Smatra se da je svila proizvođena u Kini još u neolitskom periodu. Svilarstvo je postala važna industrijska grana - kućna radinost, u zemljama kao što su Brazil, Kina, Francuska, Indija, Italija, Japan, Koreja i Rusija. Danas su Kina i Indija dva glavna proizvođača, sa više od 60% svetske godišnje proizvodnje.

Svilarstvo i uzgoj svilene bube uvršteni su 2009. godine na Uneskovu reprezentativnu listu nematerijalnog kulturnog nasleđa čovečenstva.[1]

Istorija
Prema tekstu Konfučija otkriće proizvodnje svile datira otprilike oko 2700. godine pre nove ere, iako arheološki zapisi ukazuju na gajenje svile još u periodu Jangšao kulture (5000–3000. p. n. e.).[2][3][4] Godine 1977, komad keramike stvoren pre 5400–5500 godina i osmišljen tako da liči na svilenu bubu, otkriven je u Nankunu, Hebei, Kina, pružajući najstarije poznate dokaze o svilarstvu.[5] Takođe, pažljivom analizom arheoloških svilenih vlakana koja su pronađena na lokacijama civilizacije Indusa, iz 2450-2000. p. n. e, veruje se da se svila koristila u širokom regionu Južne Azije.[6][7] Od oko prve polovine 1. veka, doseže do drevnog kraljevstva Kotan,[8] nizom interakcija duž Puta svile. Od 140. godine, ova praksa je uspostavljena u Indiji.[9] U 6. veku nove ere, krijumčarenje jaja svilene bube u Vizantijsko carstvo dovelo je do uspostavljanja svilarstva na Mediteranu, koji je vekovima držao monopol u Vizantijskom carstvu (vizantijska svila). 1147. godine, tokom Drugog krstaškog rata, Ruđer II Sicilijanski (1095–1154) napao je Korint i Tebu, dva važna sedišta vizantijske proizvodnje svile, zarobio tkače i njihovu opremu i uspostavio sopstvenu proizvodnju svile u Palermu i Kalabriji,[10] konačno šireći industriju na zapadnu Evropu.

Svilene bube se hrane listovima duda, a nakon četvrtog ekdizisa penju se na grančicu postavljenu blizu njih i umotavaju svoje svilene čaure (lutke). Svila je neprekidna nit koja sadrži protein fibroin, izlučen iz dve pljuvačne žlezde u glavi svake bube, i gumu koja se zove sericin, koja cementira vlakna. Sericin se uklanja stavljanjem čaura u vruću vodu, koja oslobađa svilene niti i priprema ih za namotavanje na kaleme. To je poznato kao postupak degumiranja.[11] Uranjanje u vruću vodu ubija i svilenu lutku.

Pojedinačna vlakna se kombinuju tako da formiraju nit, koji se pod naponom povlači kroz nekoliko vođica i namotava na kaleme. Niti se mogu uviti da bi se formirao konac. Nakon sušenja sirova svila se pakuje prema kvalitetu.