Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Književnost
ISBN: Ms
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

1929.
Geca Kon
Beograd

Seobe je roman Miloša Crnjanskog napisan 1929. godine. Druga knjiga Seoba ili „Seobe 2“, roman Miloša Crnjanskog koji se pojavio 1962, nije nastavak romana „Seobe“ iz 1929, već je sasvim autonomno delo. Govori o teškom životu Srba posle velike seobe u Habzburškoj monarhiji. Glavni lik Vuk Isaković je istorijska ličnost. Prvi deo je adaptiran u igrani film iz 1989. snimljen u jugoslovensko-francuskoj koprodukciji, dok film rađen po drugom delu nije bio u potpunosti završen.



Seobe je roman Miloša Crnjanskog napisan 1929. godine. Druga knjiga Seoba ili „Seobe 2“, roman Miloša Crnjanskog koji se pojavio 1962, nije nastavak romana „Seobe“ iz 1929, već je sasvim autonomno delo. Govori o teškom životu Srba posle velike seobe u Habzburškoj monarhiji. Glavni lik Vuk Isaković je istorijska ličnost. Prvi deo je adaptiran u igrani film iz 1989. snimljen u jugoslovensko-francuskoj koprodukciji, dok film rađen po drugom delu nije bio u potpunosti završen.[1]

Nastanak romana
Roman Seobe Miloša Crnjanskog se sastoji iz dva dela, koji su nastali u različito vreme. Prvi se pojavljuje 1929. godine, a drugi 1962. godine. Mi ćemo se zadržati na prvom delu. Prvobitni plan Miloša Crnjanskog bio je da napiše šest romana o srpskim seobama i to:

Prva knjiga: o Vuku Isakoviču i Slavonsko - podunavskom puku,
Druga knjiga: obuhvata vreme selidbe u Rusiju;
Treća knjiga: doba Prvog srpskog ustanka, sudbina dva Srbina iz Austrije, oficira koji su pošli u Srbiju,
Četvrta knjiga: o 1848. godini, o prelazu Srba,
Peta knjiga: o emigraciji kneza Miloša i kneza Mihaila,
Šesta knjiga: o povratku Isakoviča sa ruskim dobrovoljcima 1876.
Iako naslov romana sugerise na određena zbivanja u samom romanu, roman nam donosi jedno stanje. Ovde seobe ne znače prelazak iz jednog mesta u drugo, već neprekidno ljudsko kretanje, pokrenuto unutrašnjim nemirima i nesigurnošću. Vreme romana je smešteno u periodu od proleća 1744. do leta 1745. godine, a prostor su Srem, močvare kraj Dunava, zatim evropski gradovi i bojišta. Inspiraciju za svoj roman Crnjanski je crpio iz tri razlićita izvora:

u memoarima Simeona Piščevića: Crnjanski se odlučio da napiše Seobe nakon čitanja memoara Simeona Piščevića. Piščević, rodom iz Šida, kao trinaestogodišnji dječak učestvovao je u pohodu na Francusku, postao austrijski oficir, da bi se zatim preselio u Rusiju i, u vojnom činu napredovao do general –majora.
u istorijskim seobama Srba (1690. i 1739.): Plašeći se od odmazde Turaka mnogi Srbi su, pod vođstvom patrijarha Arsenija III Čarnojevića, krenuli 1690. godine u Veliku seobu ka Ugarskoj. Austrougarska im je garantovala crkvenu autonomiju ali su oni bili izloženi svakodnevnim pritiscima unijaćenja. Takođe, srpski narod je poslužio Ausrougarskoj u njenim zapletima i sukobima sa Evropom.
iz ličnog iskustva, jer je i sam bio primoran da se kao vojvođanski Srbin bori na strani Austrougarske za vreme Prvog svetskog rata.


Delo Seobe je roman o tri ličnosti: o Vuku Isakoviču, o njegovoj ženi Dafini i o njegovom bratu Aranđelu. Vuk polazi u ratni pohod, daleko ka Rajni ka Francuskoj, i u tome ratu je sve više udaljen od svoje žene, sve je umorniji i gorči pod pritiskom iskustva i saznanja o besmislu takvih ratovanja i za njega i za njegov narod. Aranđel i Dafina se prividno zbližavaju, u stvari očajnički traže neku sreću, u ljubavnoj strasti ili u osećanju materijalne sigurnosti i nalaze odmah nesreću, neku tajanstvenu, užasnu nesreću.

Roman Seobe je delo o stradanju nacionalnog bića, porodice Isakoviča i ljudskih života. Ovo je roman i o prolaznosti fizičke lepote, mladosti i sreće, o prostorima ljudske sreće za kojima se traga, o bekstvu čoveka iz jave u san i imaginaciju kao kompenzaciju za sva stradanja, lutanja i grubosti.


Miloš Crnjanski (Crnograd, 26. oktobar 1893 — Beograd, 30. novembar 1977) je srpski književnik, novinar, prevodilac i jugoslavenski diplomat, poznat kao jedan od najvećih ekspresionističkih pjesnika 20. vijeka.

Život
Crnjanski je rođen 26. oktobra 1893. godine u Crnogradu, u Mađarskoj, u osiromašenoj građanskoj porodici. Otac Toma bio je niži činovnik koji je zbog svog temperamentnog zastupanja srpske manjinske politike `prognan` iz Banata, iz Ilandže u Csongráda. Majka mu se zvala Marija Vujić i bila je rodom iz Pančeva. Miloš Crnjanski je od 1896. odrastao u Temišvaru, u patrijarhalno-rodoljubivoj sredini koja će mu kult Srbije i njene prošlosti usaditi u dušu kao najdražu relikviju. Miloš Crnjanski je osnovnu školu završio u srpskoj veroispovednoj školi kod učitelja Dušana Berića u Temišvaru. Maturirao je u temišvarskoj gimnaziji kod katoličkih fratara pijarista.

Godine 1913. upisao je studije medicine u Beču koje nikada neće završiti.

Prvu pesmu `Sudba` Crnjanski objavljuje u somborskom dečjem listu `Golub` 1908. godine. 1912. u sarajevskoj `Bosanskoj vili` štampane je njegova pesma `U početku beše sjaj`.

Vest o ubistvu austrijskog prestolonaslednika Franca Ferdinanda zatekla ga je u Beču. Na samom početku Prvog svetskog rata Crnjanski je mobilizovan u austrougarsku vojsku i poslan na galicijski front da juriša na Ruse, gde je uskoro ranjen. Veći deo vremena od 1915. Crnjanski provodi u ratnoj bolnici u Beču. 1916. radi u Direkciji državnih železnica u Segedinu. Sledeće godine je vraćen u vojsku i prekomandovan u Komoran i Ostrogon. U Beču 1918. upisuje Eksportnu akademiju.

Posle propasti Austro-Ugarske i stvaranja Kraljevine SHS, Crnjanski odlazi u Zagreb, a zatim u Beograd, gde se najduže zadržao. 1919. u Beogradu se upisuje na Univerzitet gde studira književnost i uređuje list `Dan`. 1920. upoznaje se sa Vidom Ružić sa kojom će se 1921. i venčati. Iste godine Crnjanski sa Vidom odlazi u Pariz i Bretanju, a u povratku putuje po Italiji. 1922. je bio nastavnik u pančevačkoj gimnaziji, iste godine je stekao diplomu na Filozofskom fakultetu u Beogradu.

Između 1923. i 1926. profesor je gimnazije u Beogradu i saradnik uglednog lista `Politika`. Istovremeno, izdaje `Antologiju kineske lirike` i novinar je u listu `Vreme`. 1927. u `Srpskom književnom glasniku` izlaze prvi nastavci njegovog romana `Seobe`.

1928-1929. je ataše za štampu pri Ambasadi Kraljevine Jugoslavije u Berlinu.Na njegov poziv nemačku prestonicu posećuje njegov prijatelj književnik Veljko Petrović.

1930. za roman `Seobe` dobija nagradu Srpske akademije nauka. Sledećih godina putuje brodom po Sredozemnom moru i izveštava iz Španije.

Godine 1934. pokreće list `Ideje` koji sledeće godine prestaje da izlazi.

U časopisu „Vreme”, Crnjanski je 22. maja 1934. odgovorio Miroslavu Krleži na njegov članak kojim je replicirao na raniju kritiku Crnjanskog. Miloš Crnjanski je navodio da je Krleža lažni pacifista jer je podržavao austrijske vojne napore tokom Prvog svetskog rata, pseudomarksista, on je navodio da Krleža neadekvatno samom Crnjanskom pripisuje stavove koje izgovora lik iz njegovog romana, Crnjanski je pisao da Krleža nije čovek za fine analize intelekta a kao pisca ga karakteriše autorom zverskih dijaloga i romana manijaka.[1]

U periodu između 1935. i 1941. radi u diplomatskoj službi u Berlinu i Rimu. Po izbijanju Drugog svetskog rata evakuisan je iz Rima i preko Madrida i Lisabona avgusta 1941. odlazi u London. Posle uspostavljanja druge Jugoslavije kao protivnik Tita i komunističke ideologije ostaje u Londonu i živi u emigraciji. Ovde radi razne poslove. Knjigovođa je obućarske radnje Helstern na Bond stritu i raznosi knjige firme Hačards na londonskom Pikadiliju, dok njegova supruga šije lutke i haljine za robnu kuću Herods. Crnjanski usput stiče diplomu Londonsog univerziteta i diplomu za hotelijerstvo i menadžerstvo. Stanovao je od 1953. do 1965. u ulici Queens Court 155 u Londonu, o čemu svedoči spomen-ploča.

Miloš Crnjanski je u Londonu bio član međunarodnog PEN-kluba koji mu obezbeđuje da se na mašini otkucaju njegovi romani.

Godine 1951. uzima britansko državljanstvo. U Jugoslaviju se vratio 1965. godine. Isprva je stanovao u beogradskom hotelu `Ekscelzior` u blizini Skupštine Jugoslavije, a potom je dobio stan na upotrebu u ulici Maršala Tolbuhina 81 (danas Makenzijeva 81). Posle smrti piščeve udovice Vide Crnjanski, beogradska opština Vračar preuzela je stan.

U Beogradu je i umro 30. novembra 1977. godine.