pregleda
Izabrani članci - Svetozara Miletića, 1939. god
| Cena: |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta CC paket (Pošta) Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14510
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
ISBN: Ss
Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!
Izabrani članci Svetozara Miletića / s predgovorom Vase Stajića ; priredio Miroslav Jerkov
Vrsta građe knjiga
Jezik srpski
Godina 1939
Novi Sad : Štamparija `Jovanović i Bogdanov`, 1939 ([b. m. : b. i.])
Fizički opis XVI, 216 str. ; 21 cm
Drugi autori - osoba Stajić, Vasa, 1878-1947 = Stajić, Vasa, 1878-1947
Jerkov, Miroslav
Zbirka Izdanja Prosvetno-izdavačke zadruge `Zmaj` ; br. 1
Napomene Svetozar Miletić: str. VII-XVI.
Predmetne odrednice Miletić, Svetozar, 1826-1901
Svetozar Miletić (Mošorin, 22. februar 1826 — Vršac, 4. februar 1901)[1] bio je srpski advokat i političar. Miletić je bio gradonačelnik Novog Sada i jedan od najznačajnijih i najuticajnijih srpskih političara u Austrougarskoj druge polovine XIX veka. Bio je predsednik Družine za ujedinjenje i oslobođenje Srbije sa sedištem na Cetinju.
Biografija
Svetozar Miletić je rođen kao najstariji od sedmoro dece, u siromašnoj porodici. Otac Simeon - Sima, čizmar, poreklo vodi od Milete Zavišića iz Kostajnice, a majka Teodosija Toda Todora, rođena Rajić, potiče iz Bavaništa. Bivši srpski četovođa na turskoj granici, Mileta Zavišić se mnogo zamerio Turcima. Godinama je njegova četa upadala na tursku teritoriju, gde je napadala i pljačkala Turke. Zato se pod stare dane sa porodicom sklonio daleko od granice, u Bačku. Naselio se u mesto Miletić (Rac-Miletić), da zametne trag pred Turcima, koji su mu glavu tražili. Uzeli su kasnije Zavišići po svom domaćinu `Mileti`, novo prezime Miletić. Miletin sin Sima i unuk Avram su se bavili trgovinom; prvi u Kaću a drugi u Mošorinu. Avram se javlja i kao vilovački učitelj 1785. godine.[2] Avramov sin Sima bavio se čizmarskim zanatom koji je izučio u Novom Sadu, kod Bošnjakovića. Posle vandrovanja skrasio se u Mošorinu gde je zasnovao porodicu. U braku sa Todom Banaćankom izrodili su sedmoro dece, od koje je najstarije dete dobilo ime Avram, ali je ono odmah promenjeno u Svetozar.[3]
Školovanje
Osnovnu školu pohađao je u rodnom mestu i bio `prvi đak`. Obrazovanje je nastavio u bataljonskom središtu u Titelu, u nemačkoj školi. Otac ga je odveo u Novi Sad da ga upiše na neki zanat, ali kada su svratili kod poznanika zemljaka, desio se preokret. Advokat Aron Maletin kada je video školsko svedočanstvo sa odličnim uspehom iz 17 predmeta, ubedio je Simu da odustane od plana. Umesto na zanat, sina upisuje u Srpsku pravoslavnu veliku gimnaziju u Novom Sadu. U spomenici njenoj je ostalo zabeleženo da je Svetozar „najbolji đak koga je gimnazija ikada imala“ (Jovan Hadžić). Materijalno su ga tokom školovanja pomagali bogati, ugledni i plemeniti Srbi. Na molbu Miloša Svetića, primao je 100 f. godišnje pripomoći od tadašnjeg vršačkog vladike Josifa Rajačića.[4]
Po položenoj maturi, upisuje se, 1844. godine na Evangelistički licej u Požunu (Bratislava) gde se uključuje u rad srpske đačke družine[1], koja broji 40 članova i koja deluje pod uticajem sveslovenskih ideja. Oni izdaju časopis Srpski soko, u kome Miletić objavljuje svoje prve književne i političke tekstove. Zanesen panslavizmom pod uticajem Ljudevita Štura, svom imenu dodaje ime Sveslav.
Revolucije
Po okončanju školovanja, prelazi na studije u Peštu, 1848. godine, gde ga zatiče početak burnih događaja – građanskih revolucija koje su te i naredne godine potresle Evropu. Njegove kolege ga optužuju da je veleizdajnik koji želi da dovede Ruse u Ugarsku, a kako se tih dana Srbima ne garantuje bezbednost u Pešti i Budimu, Miletić se vraća u Šajkašku. Uz put u svakom mestu udara u sva crkvena zvona, i širi revolucionarno raspoloženje među Srbima.
Odmah po dolasku odlazi u Čurug i Nadalj, gde agituje protiv odlaska Srba-Šajkaša na front u Italiju. Narod ga štiti od hapšenja, a on preko Sremskih Karlovaca odlazi u Beograd, gde pokušava da utiče na srpsku vladu da krene u rat protiv Turaka, te da tako započne opšte srpski ustanak na Balkanu. Srpska vlada, međutim, na ovo nije mogla da pristane.
Majska skupština
Svetozar Miletić
Miletić se vraća u Karlovce gde prisustvuje Majskoj skupštini na kojoj je proglašena Srpska Vojvodina, izabran srpski vojvoda Stevan Šupljikac i izvikan patrijarh. Postaje član Glavnog odbora, ali ga patrijarh Rajačić šalje u Zagreb, da zajedno sa Jovanom Subotićem agituje kod Hrvata za stvar Srpske Vojvodine, želeći da ga skloni iz centra zbivanja, zbog njegovog radikalnog nacionalnog stava. Dvomesečni boravak nije naišao na razumevanje i podršku Hrvata, a Miletić se vraća u Vojvodinu. Potpuno razočaran, odlazi u Mošorin i više se ne uključuje aktivno u politička zbivanja.
Godine 1849, odlazi da nastavi studije, ali u Beč, gde uspeva da ostane zahvaljujući više nego izdašnoj stipendiji Mihaila Obrenovića. Studije okončava 1854. godine kada postaje doktor prava. Potom jedno vreme radi kao sudski pristav u Lugošu. Vraća se 1856. u Bačku, gde je položio 24. januara 1856. godine[5] advokatski ispit u Novom Sadu i tu 1856-1857.[6] godine otvorio advokatsku kancelariju u Dunavskoj ulici. Uskoro zasniva i porodicu, a sa advokaturom završava 1866. godine.
Politički život
U politički život vraća se serijom tekstova u Srbskom dnevniku u kojima razmatra situaciju u tadašnjoj Evropi, naročito na Balkanu, a najviše piše o stanju i perspektivama srpske nacije, naročito u Vojvodstvu Srbiji i Tamiškom Banatu, u šta je carskom odlukom pretvorena Srpska Vojvodina (i takvo Vojvodstvo ubrzo je ukinuto i inkorporirano u Ugarsku). Najznačajniji tekst koji se u tom periodu pojavio i koji je uneo preokret u srpsku politiku je objavljen uoči Božića 1861. godine, pod jednostavnim nazivom Na Tucin-dan 1860. Kako je tada već došlo do ukidanja Vojvodstva, Miletić konstatuje da je „Vojvodstvo umrlo, ali da takvo kakvo je bilo nikom nije trebalo“. No, mnogo važnije je da je za Srbe umrlo nešto drugo. Iako ne navodi decidno šta, jasno je da je mislio na srpsku odanost Beču i austrijskom caru od koga su Srbi očekivali potvrde svojih prava i privilegija. Miletić se zalaže za ostvarenje Srpske Vojvodine, ali u mnogo manjim granicama (etnički primerenijim i svrsishodnijim) od Vojvodstva. Do Srpske Vojvodine, po njegovom mišljenju, ne treba doći „preko cara“, već kroz saradnju i dogovor sa Mađarima. Ovaj tekst je u prvo vreme uneo pometnju među mlade Srbe, ali ga je potom, mlada liberalna srpska građanska inteligencija prihvatila i u narednih desetak godina, Srbi nastoje da tu saradnju ostvare. Međutim, kada se Ugarska nagodila sa Austrijom, 1867. godine, Mađari okreću leđa Srbima i započinju borbu protiv srpskih ciljeva. Od tada je Ugarska za njega još veći protivnik od Austrije. I bečki dvor i ugarska vlada nastojaće više puta da ga politički, ali i fizički likvidiraju.
Miletić i na Crkveno-narodnim saborima zastupa ideje liberalnog građanstva. Često je govorio: „Mi smo Srbi, ali i građani“. Ideali u javnom radu su mu bili sloboda, nezavisnost i ujedinjenje srpskog naroda.[7]
Svetozar Miletić, spomenik u Novom Sadu
Gradonačelnik
Dana 20. marta 1861. godine postaje gradonačelnik Novog Sada, najmlađi u istoriji grada.[8] Prvi saradnici u Magistratu bili su mu Aleksandar Sandić, Jovan Jovanović Zmaj i Jaša Ignjatović. Kao gradonačelnik, Miletić proglašava srpski jezik zvaničnim, ukida nemačku realku, a zalaže se za podizanje zdanja Gradske kuće u srpskom delu Novog Sada. Iako je imao apsolutnu podršku Magistrata, ugarska vlada ga suspenduje sa ovog mesta. Iste godine priređuje proslavu 100. godišnjice Save Tekelije, sa izrazito antiaustrijskim karakterom. Te godine on je i predsednik Srpske čitaonice, kada se pod njenim okriljem osniva Srpsko narodno pozorište. Po drugi put je biran za gradonačelnika 1867. godine, ali kao i prvog puta to je trajalo kratko, (do smenjivanja) tek godinu dana.
Matica srpska
Svetozar Miletić je od 1861. godine počasni član Matice srpske. Godine 1864, Miletić je veoma angažovan i kod preseljenja Matice srpske iz Pešte u Novi Sad. Postaje te 1864. godine Svetozar član matičinog Književnog odeljenja, pa ubrzo i njen potpredsednik.[9]
Novine
Petar Dobrović - Portret dr Svetozara Miletića, Galerija Matice srpske
Godine 1866, pokreće kao vlasnik i izdavač, političke novine Zastavu – najznačajniji i najuticajniji list kod Srba u Austro-ugarskoj, on je sa kratkim prekidima, njen dugogodišnji urednik, ali i autor ogromnog broja neprocenjivo vrednih tekstova.[10]
Stranka
Godine 1869, nastaje, pod njegovim rukovodstvom i Srpska narodna slobodoumna stranka – prvi organizovani nacionalni pokret kod Srba u Habzburškoj monarhiji. Iako je delokrug rada ove stranke, odnosno nacionalnog pokreta bio prevashodno usmeren ka Srbima u Monarhiji, ona se, u dobrom delu svog programa (donetog tek 1869) bavi i opšte nacionalnom problematikom, te je na izvestan način i nacionalni program.
Poslanik
Uroš Predić - Dr Svetozar Miletić
Miletić je poslanik i na ugarskom i na hrvatskom saboru, jedan je od organizatora prve skupštine Ujedinjene omladine srpske – prve svesrpske političke organizacije, a kasnije će se angažovati i na osnivanju Družine za oslobođenje i ujedinjenje srpsko. Od maja 1867. ponovo je na čelu novosadskog Magistrata, a tada su mu najbliži saradnici Laza Kostić i Kosta Trifković. Miletić je ponovo u borbi sa ugarskim vlastima. U vreme ovog mandata, njegovom zaslugom, boje srpske trobojke postaju zvanične boje grada Novog Sada, a kako je nastavio sa naporima da Gradsku kuću podigne u srpskom kraju i postao ozbiljna smetnja vlastima, suspendovan je posle godinu dana, a ubrzo i uhapšen i na jednom montiranom procesu osuđen na godinu dana zatvora. Biran je nekoliko puta za narodnog poslanika u Ugarskom saboru: 1865 (zastupao Bečejski srez), 1869, 1872, 1875. (triput Bašaidski srez) i 1881. godine (zastupao Šajkašku). Aktivan je dugo u sazivima Srpskog crkveno-narodnog sabora u Karlovcima: 1864. (zastupao Kulpin), 1868. (Novi Sad), 1869. (Bečej i Otočac), 1872. (Novi Sad), 1875. (Šajkaška) i 1881. godine (Novi Sad).
Zatvor
Prvi put je Miletić bio zatvoren 1870/1871. godine, punih godinu dana; od oktobra do oktobra. Po povratku iz vacke tamnice dočekan je vrlo svečano u svim srpskim sredinama. Ali dok je bio u zatvoru, srpska politička scena počinje da se raslojava. Govoreno mu je da će ostati sam, ako ne napravi neki kompromis, a on je odgovarao: „Sam sam i počeo“. Popularnost mu je na vrhuncu u vreme kada je izašao iz zatvora i gde god se pojavi priređuju mu se velike manifestacije, što dovodi do očaja ugarsku vladu. Svi srpski pogledi bili su upereni ka njemu, a Zmaj je govorio: „Diž`te decu iz kolevke da zapamte njegov lik!“
Svoju aktivnost proširuje i na druge krajeve gde žive Srbi, naročito u vreme ustanka u Hercegovini. Ovaj put, ugarska vlada je rešila da mu trajno stane na put.
Ali već od drugog postradanja 1876. godine, bilo je drugačije. Osuđen je 1878. godine na pet godina robije. Prema svjedočanstvu Miletićeve kćeri koje je zapisao Jovan Jovanović Zmaj, državni tužilas u procesu bio je Vasa Popović, sudio mu je sudija Jerković a uhapsio ga je šef policije Maša Manojlović.[11] Čamio je nekoliko godina u tamnici, dok nije pušten na slobodu 15. novembra 1879. Srpski crkveno-narodni sabor tražio je da bude Miletić oslobođen. Ovog puta srpski vođ je po izlasku bio slomljen.[12]
Bolest
Fotografija sprovoda na groblje Svetozara Miletića
Dana 5. jula 1876. godine uhapšen je u svom stanu u Novom Sadu, a potom, u još jednom montiranom procesu, osuđen na 6 godina robije. U zatvoru je maltretiran i fizički i psihički, saradnici su ga napustili, a uz druge probleme koje je imao, počinje i psihički da poboljeva. Izašao je iz Vacke tamnice „osamljen i bolestan”. Bolovao je od 1879. godine pa do povratka iz Budimpešte 1890. godine — kao oporavljen. Prvi put je to bilo 1882. pa opet 1884. godine, sa sve ozbiljnijim poremećajima. Po izlasku iz zatvora, neko vreme je izgledalo da mu se stanje popravilo, ali bolest se zatim vratila 1892. godine u još žešćem obliku. Do kraja života se nije oporavio i više se nije uključivao u politički život. Lazar Tomanović je zapisao da je Miletić bio mučenik srpskog naroda, da je zbog tamnovanja narušio svoje telesno (išijas) i duhovno zdravlje i da svakodnevno propada. Pri izlasku iz zatvora, sa 54 godine, izgledao je kao starac od 70 godina. Tomanović je žalio što nije mogao da ga poseti u Bečkom predgrađu, gde se lečio 1883. godine, prilikom iskopavanja kostiju Branka Radičevića.[13]
Preselio se 1896. godine kod sina, Slavka Miletića „praktičnog” lekara u Vršcu, gde je mirno proveo poslednje godine života.[4] Umro je u Vršcu, 4. februara 1901. godine u 75. godini života, a sahranjen na Uspenskom groblju u Novom Sadu.
Svetozar je bio oženjen Ankom rođenom Milutinović, a imali su u braku dvoje dece: sina dr Slavka Miletića lekara u Vršcu, i kćerku Milicu Tomić, udatu za političara i novinara Jašu Tomića, u Novom Sadu.[4]
Njegov sinovac, sin mlađeg mu brata Đorđa (Georgija) [d], je bugarski filolog Ljubomir Miletić.
Nasleđe
Spomenik Svetozaru Miletiću u Vršcu
U Kovačici u gimnazijskom parku, postavljen je 1923. godine spomenik Svetozaru Miletiću, zaslugom sreskog načelnika i tamošnje čitaonice. Po njemu je nazvana OŠ „Svetozar Miletić” Zemun.
U Novom Sadu na Trgu slobode ispred Gradske kuće je 1939. godine otkriven spomenik Svetozaru Miletiću, koji predstavlja nepokretno kulturno dobro kao spomenik kulture od velikog značaja. Na tadašnjem Trgu oslobođenja je održana velika svečanost uz prisustvo visokih zvanica, brojnih delegacija i građana.
U 2020. je snimljen film o životu Svetozara Miletića Ime naroda, u režiji Darka Bajića.
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 79949969
