ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

retko!

kao na slikama, unutra sve u redu, eventualno bi povez mogao da se sredi kod knjigovesca


originalno izdanje

Izdavač: Štampa Ž. Madžarevića
Autor: Mihailo I. Madžarević, major
Opis: Beograd 1933


Mihailo I. Madžarević (Murgaš, 13. januar 1894[2] — Libertivil, 20. februar 1965[3]) bio je srpski oficir i ratnik iz balkanskih i Prvog svetskog rata.[4]

Nosilac je tri Karađorđeve zvezde,[5] Srebrne i Zlatne medalje za hrabrost, Ordena belog orla sa mačevima, Albanske spomenice, Ordena Legije časti, engleskog Ratnog krsta.

Balkanski ratovi

Na dan unapređena u čin potporučnika 31. oktobra 1913.
Ratni put Mihailo Madžarević započeo je kao tek svršeni devetnaestogodišnji pitomac i podnarednik srpske vojske, u oktobru 1912. godine koji se poklapa sa početkom Prvog balkanskog rata. Prvi rat i prvo vanredno unapređenje, koje je zaslužio ispoljenom hrabrošću. Iz Drugog balkanskog rata je izašao kao potporučnik i pored preležane kolere, za hrabrost i zasluge u bici na Bregalnici.

Prvi svetski rat
Početak Prvog svetskog rata ga je zatekao na službi u Skoplju, ali je odmah bio prebačen u okolinu Loznice, gde se istakao u borbama u toku bitke na Gučevu i bio ranjen u okolini Kamenice kod Valjeva. Kao rezultat zarobljavanja većeg broja oficira austrougarske vojske koje je zarobio sa svojom jedinicom, Mihailo je dobio zlatnu medalju za hrabrost.

„Lovac na žive jezike”
Dobijanjem medalje i nizom sledećih događaja u toku rata, postao je „živa legenda” srpske vojske i dobio naziv „lovac na žive jezike”.[6] Ostaće upamćen po specijalnoj operaciji izviđanja na Mačvanskom frontu, gde je u noći između 8. i 9. maja 1915. kao mladi oficir sa 16 vojnika u tri čamca prešao reku Savu nedaleko od Vladimiraca i na suprotnoj strani zarobili odeljenje izviđača sa starešinom i prebacili na srpsku stranu. Istragom su dobijeni važni podaci o protivničkim snagama. Madžarević je za taj podvig odlikovan Ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima 4. reda, a njegovi vojnici Obilićevom medaljom za hrabrost.

Slična akcija ponovljena je 22. maja u rejonu Novog Sela, kada su zarobljeni jedan podnarednik, kaplar i sedam redova.

U noći između 26. i 27. maja potporučnik Madžarević je sa grupom od tridesetak dobrovoljaca neopaženo prešao Savu kod sela Provo nadomak Vladimiraca. Zarobili su jednog neprijateljskog vojnika koji ih je obavestio o snazi i rasporedu svoje jedinice. Napadači su opkolili njihovu zemunicu u koju su se smestili po povlačenju iz rovova i zarobili osmoricu. Čamcima su prebacili zarobljenike na srpsku obalu, a Madžarević i deo dobrovoljaca vratili su se i uhvatili još jedno austrougarsko odeljenje na lokaciji naspram Beljina. Nakon ovih poduhvata saznao je da su neprijatelji ucenili njegovu glavu na 50.000 kruna.

– Alo.
– Ovde Petar.
– Koji Petar, prezime?
– Kralj Petar. (Tu je Madžarević skočio kao oparen)
– Izvolite, Vaše veličanstvo.
– Za pokazanu i osvedočenu hrabrost prilikom prvog i drugog prelaska preko Save i zarobljavanje neprijateljskih vojnika, ja vas, Madžareviću, pod današnjim danom unapređujem u čin poručnika.
– Hvala, Vaše veličanstvo!
– Tićili mi se takvi junaci u mojoj vojsci.
– Čuo nas Bog, Vaše veličanstvo!”

Prema knjizi „Kroz sjaj i senke rata” (Beograd, 1933)
Solunski front
Sledio je slom srpske vojske i on se sa srpskom vojskom povlači preko Albanije do Krfa, da bi nakon oporavka, učestvovao u akcijama na Solunskom frontu. Posle susreta sa regentom princom Aleksandrom Karađorđevićem, bio je sa njegove strane, vanredno unapređen u čin kapetana.

U toku borbi na Solunskom frontu, tokom bitke na Kajmakčalanu, desio se njegov najblistaviji momenat u vojničkoj karijeri. Posle uspešne akcije, kojom je rukovodio, uništeno je mitraljesko gnezdo i omogućeno osvajanje najvišeg vrha Kučkov kamen (2525 nm).[7] Toj akciji su prisustvovali budući kralj Aleksandar, vojvoda Živojin Mišić i francuski general Moris Saraj, posle koje su ga prestonaslednik i general nagradili svojim odlikovanjima Ordenom Karađorđeve zvezde i Ordenom legije časti, a vojvoda Mišić, vanredno unapredio u čin majora.

To se sve dogodilo u dvadesetčetvrtoj godini Mihaila Madžarevića, tako da je on postao najmlađi major u srpskoj vojsci i jedini oficir kojeg su vanredno unapredili Kralj Petar, Regent Aleksandar i Vojvoda Mišić.[8]

Posle ranjavanja i oporavka u Bizerti, vratio se i učestvovao u proboju Solunskog fronta i oslobađanju Srbije. Kod Rekovca su vodili poslednju borbu u Prvom svetskom ratu.

Posleratni period

Naslovna knjige „Kroz sjaj i senke rata” majora Madžarevića, Beograd, 1933.
Pri kraju rata, u Bijeljini je upoznao svešteničku kći, sa kojom se oženio i izrodio troje dece. Demobilisan je 1920. godine, da bi 1933. godine objavio knjigu sećanja „Kroz sjaj i senke rata”, samo sa potpisom major Madžarević.

Kada je izbio Drugi svetski rat, nakon sloma naše vojske, odbio je poziv da pristupi formacijama Nedićeve Srbije. Posle hapšenja i boravka u logoru Banjica, odveli su ga u zarobljeništvo u Nemačku.

Po završetku rata odbio je da se vrati u komunističku Jugoslaviju, i otišao je u Ameriku. Umro je 1965. godine u Libertivilu, gde je i sahranjen u porti manastira Svetog Save.