ISBN: Ostalo
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
Tematika: Istorija
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski

Dubrovnik i okolica 1928. god, redaktor Stanko Banić

DUBROVNIK UND UMGEBUNG

Dubrovnik i okolica 1928. god - JADRANSKA STRAŽA

-TEKS JE POLA NA latinici ,na srpskom jeziku , a pola na nemačkom jeziku
Bogato ilustrovano.
JADRANSKA BIBLIOTEKA III
Marko Car
JADRANSKA STRAŽA BEOGRAD
Meki povez
Str: 56 + 70 STRANICA ILUSTRACIJA
God : 1928

UNUTRASNJOST JE LEPO OCUVANA ,IMA SAMO potpis sa datumom na najavnoj stranici , a korice su malo izlizane na rubovima ,ima malo zutila na zadnjoj korici

Dubrovnik (lat. Ragusa — Raguza) je grad u Hrvatskoj i administrativni centar Dubrovačko-neretvanske županije.

Dubrovnik je luka i turistička atrakcija smeštena na Jadranskom moru na krajnjem jugu Hrvatske u Dalmaciji. Od Splita je udaljen 237 km, a od Zagreba 624 km.

Tri grada prostranog Balkanskog poluostrva, Istanbul na istočnoj strani, Atina na južnoj i Dubrovnik na zapadnoj strani poznata su širom sveta kao izrazito turistička mesta. Ovaj značaj im je određen samim prirodnim položajem i bogatstvom koje ih okružuje što nije jedini razlog njihove privlačnosti.

U svojoj prošlosti ovi gradovi su bili stecišta i poprišta sudara svetskih strujanja i svaki od njih ima svoj poseban lik. Dubrovnik je bio nošen udarom sa svih strana. Zbog skučenog prostora njegovi brodovi su se otiskivali širom sveta a trgovačke karavane su prodirale daleko u njegovu pozadinu. Stalno okružen jačima od sebe podigao je čvrste bedeme radi svoje odbrane a u svojoj odbrani mnogo više je koristio svoju diplomatiju od vojne snage.

Geografija
Smješten na Jadranskom moru, na krajnjem jugu Hrvatske. Ubraja se u jedan od najznačajnijih kulturnih i turističkih centara u cijeloj jugoistočnoj Evropi. Poznat je po svom starom gradskom jezgru sa brojnim kulturnim i sakralnim spomenicima.

Popularni naziv za grad pod brdom Srđ.

Istorija
Glavni članak: Istorija Dubrovnika
Dubrovnik
Dubrovnik
The walls of the fortress and View of the old city. panorama.jpg
Svetska baština Uneska
Mesto Dubrovačko-neretvanska županija, Dubrovačka republika, Socijalistička Republika Hrvatska, Hrvatska Uredi na Vikipodacima
Koordinate 42° 38′ 25″ S; 18° 06′ 30″ I
Površina 14.335 km2 (1,5430×1011 sq ft)
Veb-sajt
Osnivanje grada
Istočni Jadran bio je naseljen još početkom neolita, a najbliža okolina Dubrovnika, uključujući i same litice Raguze, su bile naseljene tokom bronzanog i gvozdenog doba. Tokom starog veka, centar regije se nalazio u današnjem Cavtatu, koji je nosio latinizovano ilirsko ime Epidaur („iza šume”). Grad se pod ovim imenom prvi put pominje 47. godine pH.

Stara tradicija, koju sredinom X veka, spominje vizantijski car Konstantin Porfirogenit kaže da su Dubrovnik osnovale izbeglice iz rimskog grada Epidaura pošto su ga početkom VII veka uništili Sloveni i Avari.

Nakon razaranja Epidaura (od strane Slovena i Avara) početkom VII veka u podnožje već postojećeg rimskog utvrđenja stižu romanske izbeglice koje osnivaju novi grad, a u njihovom zaleđu naseljavaju se srpska plemena Zahumljani, Travunjani i Konavljani. Vremenom, ova srpska plemena naseljavaju i obalu, a uz taj izbeglički grad osnivaju i svoje naselje koje po dubokoj hrastovoj šumi nazivaju Dubrava. S druge strane, romansko stanovništvo svoje naselje naziva po litici (latinski: Laus), koje će nizom fonetskih promena kasnije dobiti italijansko ime Raguzijum / Raguza (Ragusium / Ragusa),[1] koje je prvi put pomenuo anonimni kosmograf iz Ravene oko 667. godine. Uski močvarni kanal koji je delio liticu od kopna i ujedno ova dva naselja, nasut je tokom X i XI veka, a kompletno naseljeno područje opasano je zidinama. Ovim je grad ujedinjen.

Vizantijska i mletačka vlast
Od svog osnivanja, pa sve do XII veka, Dubrovnik je ulazio u sastav Vizantijskog carstva. Međutim, bez obzira na romansku vlastelu, srpska većina je asimilovala malobrojnu romansku zajednicu, pa je za grad prevagnulo srpsko ime Dubrovnik (nasuprot romanskom Raguza). Za to vreme, grad se širi i dobija određenu autonomiju (svog biskupa).

Početkom XI veka, dubrovačke lađe bile su prepoznatljive širom Mediterana, a Dubrovčani poznati kao vešti moreplovci i trgovci, koji sklapaju trgovačke ugovore sa mnogim gradovima i kneževinama. Dubrovnik je 1186. sklopio mir sa Stefanom Nemanjom i bratom mu humskim knezom Miroslavom, a nešto kasnije i čuveni trgovački ugovor s bosanskim banom Kulinom. Dubrovačke lađe često moraju da grad brane od raznih osvajača: Samuilo (992), Arapi (1028—1034), Normani. Ali i da ratuje za tuđe interese (Normani od 1081. do 1085).

Nakon pada Carigrada 1204. godine, u ruke krstaša, Dubrovčani su bili prinuđeno da od 1205. priznaju vrhovnu vlast Venecije, pod čijom vlašću ostaju sve do 1358. godine. Za ovo vreme, Dubrovčani dižu tri bezuspešne bune, ali se mletačke vlasti nisu uspeli osloboditi. Godine 1295. u Dubrovniku se desio veliki požar, koji je uništio celo predgrađe Dubravu i veliki deo grada Raguzum (Ragusium). Zbog toga, oba naselja su se spojila u jedno i više se nisu smele graditi drvene kuće.


Dolazak cara Dušana u Dubrovnik. Rad Marka Murata.
Zahvaljujući jačanju Srpske kraljevine, a kasnije i carstva, Dubrovnik se teritorijalno proširio na Lastovo, Pelješac sa Stonom, Mljet i celo Konavlje. Srpski car Dušan je 10. aprila 1357. godine poklonio ostrvo Mljet sa pravoslavnim manastirom Presvete Bogorodice.[2] Svoj najveći vrhunac, Republika je dostigla tokom XIV i XV veka zahvaljujući trgovačkim privilegijama unutar Srpskog carstva, a kasnije i njegovih naslednica, gde su se Dubrovčani bavili zakupljivanjem trgova, rudnika i carina od lokalnih vladara, čime su dodatno povećavali svoje prihode. U doba svog najvećeg obima, republika je zahvatala prostor od Pelješca do Prevlake sa delovima Konavla i Popovog polja.

Uopšte, Dubrovnik je zbog granica i svoje trgovine imao dosta neprilika sa svojim susedima. Dolaskom na vlast cara Dušana, grad uživa privilegije u carstvu, ali plaća i godišnji „srpski danak“ od 2.000 perpera.

Život u srednjovekovnom Dubrovniku
Stanovništvo Dubrovnika u ovom periodu bilo je šaroliko i u etničkom i u ekonomskom smislu. Osnovna podela bila je na: bogatu romanizovanu vlastelu — patricije i brojno gradsko slovenizirano stanovništvo: zanatlija, trgovaca, vojnika, brodske posade i pisara — pučane. Proces slavizacije dubrovačkih Romana tekao je postepeno. Vlastela se dugo opirala slovenizaciji i uticaju pučana, ali je vremenom popuštala, pa su tokom XIII i XIV veka dozvoljeni mešoviti brakovi, a od XV i XVI veka jezik je zamenjen srpskim,[3] nazivajući ga i „linga seruiana“ tako da su „još samo neki starci“ govorili starim dubrovačkim jezikom.


Dubrovnik (pre 1873)

Dubrovnik, stari deo grada
Ograničen u prirodnim resursima, Dubrovnik je svoju egzistenciju pronašao u pomorstvu i trgovini. Dubrovačka luka postala je glavna izvozna i uvozna tačka balkanske trgovine i „vrata Balkana“. Dubrovačko pomorstvo najveći stepen razvoja doživljava u XV i XVI veku, kada Dubrovačka mornarica broji oko 200 brodova. Tada Dubrovčani vrše prevoz i trgovina po celom Sredozemlju, od maloazijskih i afričkih obala do atlantskih obala.

Saobraćajnim vezama i trgovačkim odnosima Dubrovnik je bio u stalnom kontaktu sa evropskim zemljama, a posebno sa italijanskim lukama i gradovima. Na taj način on prati kulturni život i dostignuća u nauci i umetnosti i brzo ih prihvata. Organizovana je nastava u osnovnim školama, a visoko obrazovanje je bilo na znatnom nivou.

Dubrovačka književnost doseže najviše domete književnosti humanizma i renesanse među Južnim Slovenima. Mnoga dala Dubrovčana pisana su na latinskom, ali je značajnija književnost ona napisana na srpskom narodnom jeziku koja započinje u XV veku i produžava se sve do pada Republike, a čiji su predstavnici Marin Držić i Ivan Gundulić...

(u sobi mala donja ladnica)