Godina izdanja: 1900 - 1949.
ISBN: 324
Jezik: Francuski
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Autor: Strani

Spoljašnjost kao na fotografijama, unutrašnjost u dobrom i urednom stanju!

General Suter, koji je napustio Nemačku gde ga je progonila policija, prešao je Francusku, počinivši nekoliko krađa da bi preživeo i platio put, stigao je 1834. u Njujork.
On će preći Sjedinjene Države, nastaniti se u Kaliforniji da postane najbogatiji čovek na svetu i biće uništen otkrićem rudnika zlata na njegovoj zemlji.



Blez Sandrar (franc. Blaise Cendrars) (1887—1961), francuski i švajcarski književnik.

Biografija
Rođen je kao Frederik-Luj Soze (franc. Frédéric-Louis Sauser) 21. septembra 1887. u Šo de Fonu u kantonu Nojšatel u Švajcarskoj u porodici fabrikanta časovnika.[1]

U petnaestoj godini bježi od roditelja. Jedan od njegovih biografa i najboljih poznavalaca njegovog djela, Frederik Žak Tampl, kaže:

„Tako se zbilo prvo čuveno pseudobekstvo iz roditeljske kuće u Nojšatelu, zatim odlazak za Rusiju, pa Kinu, Holandiju, Ameriku. Eto kako se Frederik Luj Soze pripremao za Blez Sandrara“ [2]

O stvaralaštvu
Uz „Legendu o Novogorodu“, i “Mogani Nameh“, napisanih još 1911. godine, dugo ostaje nepoznat čitalačkoj publici. Pojavljuje se tek 1922. godine i konačno otvara put njegovom stvaralaštvu. Poema „Uskrs u Njujorku“ objavljena 1912. godine, već nagovještava Sandrarov književni karakter. Sandrar se oslobađa svih nezgoda simbolizma otklanjajući se preko „Transibirske proze“ (1913) ka savremenom modernizmu u djelima „Dubine današnjice“ i „Elastične poeme“.[2]

Frederik Žak Tampl kaže: „Može se sasvim logično zaključiti da bez izlišne svađe oko prioriteta „Uskrsa“ u odnosu na Apolinerove „Zone“, Blez Sandrar ne bi nikada objavio „Mogani Nameh“ u „Slobodnim listovima“ 1922. godine. Nema sumnje da je on to učinio da bi se zapazili u tome tekstu praizvori „Uskrsa“ i da se „de facto“ njemu treba da dodeli mesto koje mu s pravom pripada.[3]

Međutim, sudbina je imala svoju pravdu i odredila da on nikada ne nađe svoje pripadajuće mjesto. Zato je gotovo sve njegovo stvaralaštvo protkano izvjesnom količinom gorčine. Sandrar kao da nije bio rođen pod srećnom zvijezdom, nigdje nije mogao da pronađe svoje mjesto, pa ni među novim pjesnicima tog vremena, koji su takođe, bili u sukobu sa nastalim simbolizmom (Maks Žakob, Andre Salmon i Gijom Apoliner). Nije mu bilo mjesta ni u Dadi, ni sa nadrealistima. Bio je, mada najveći novator našeg vremena, definitivno osuđen da ostane usamljena izgnana zvijezda u svijetu sopstvene književne, ali i moralne imaginacije.[3]

Pisac je umro 21. januara 1961. u Parizu, i sahranjen je u Batignoles groblju (Cimetière des Batignolles) u Parizu. 1994. godine su njegovi posmrtni ostaci preneseni na groblje u gradu Le Tremblai-sur-Mauldre (Le Tremblay-sur-Mauldre) gdje se nalazila i Sandrarova roditeljska kuća.[4]

Priznanja
(1960) godine je dobio visoko francusko odlikovanja `Vitez ordena Legije časti`. 1961. godine bio je laureat Francuske Akademije za svoje pjesničko djelo. U 1978. godini osnovana je, njemu u čast, Međunarodna asocijacija Blez Sandrar.