pregleda
Alija Nametak - Za obraz : Novele i Legende I Izdanje!
| Cena: |
| Želi ovaj predmet: | 2 |
| Stanje: | Polovan bez oštećenja |
| Garancija: | Ne |
| Isporuka: | Pošta Post Express Lično preuzimanje |
| Plaćanje: | Tekući račun (pre slanja) Ostalo (pre slanja) Pouzećem Lično |
| Grad: |
Novi Sad, Novi Sad |
- ima 100 jedinstvenih pozitivnih ocena od kupaca,
- tokom perioda od 6 meseci uplati minimum 20.000 dinara na svoj Limundo račun.
Pozitivne: 14508
Godina izdanja: 1900 - 1949.
Autor: Domaći
ISBN: K111
Tematika: Književnost
Kulturno dobro: Predmet koji prodajem nije kulturno dobro ili ovlašćena institucija odbija pravo preče kupovine
Jezik: Srpski
U dobrom stanju!
Retko u ponudi!
Prvo izdanje!
1942 god.
Alija Nametak (Mostar, 6. marta 1906. – Sarajevo, 8. novembra 1987.), jugoslavenski pripovjedač, dramatičar i folklorist.
Prvim novelističkim tekstovima javio se u zagrebačkim književnim časopisima za vrijeme studija (Književnik, Omladina, Savremenik, Vijenac, Hrvatsko kolo). Objavio knjige Bajram žrtava (Zagreb, 1931), Dobri Bošnjani (Zagreb, 1937), Ramazanske priče (Sarajevo, 1941), Za obraz (Zagreb, 1942), Mladić u prirodi (Sarajevo, 1943), Dan i sunce (Zagreb, 1944), Abdullahpaša u kasabi Sarajevo, 1945).
Intenzivno se bavio skupljanjem i objavljivanjem usmene književnosti i etnografske građe. Zbog aktivnoga učestvovanja u kulturnom i književnom životu za vrijeme NDH-a, osuđen 1945. na petnaest godina zatvora, od čega je odležao devet. Izopćen iz bosanskohercegovačkog književnog života, ponovo je počeo objavljivati tek nakon dugogodišnje šutnje (Trava zaboravka, Zagreb 1966. i Tuturuza i šeh Meco, Zagreb 1978). Značajan pripovjedač, koji izvornim darom i sjajnim osjećanjem jezika u svojim najboljim novelama nadrasta ograničenja tradicionalističkih književnih i životnih nazora. Punu i pravu recepciju Nametkove proze trajno je omela njegova politička ekskomuniciranost i građanska marginaliziranost. U knjizi Sarajevski nekrologij, objavljenoj posthumno (Zürich, 1994), Nametak se pokazuje kao novovjekovni Bašeskija - hroničar koji britkim jezikom i kroz briljantne novelističke krokije, i toplo i ironično u isti mah, svjedoči o životu tradicionalne sarajevske muslimanske sredine kao cijeloga jednog paralelnog, zatajenog mikrokozmosa u vremenu epohalnih društvenih i političkih promjena (1961-1985).
Djela
Bajram žrtava (Zagreb, 1931)
Dobri Bošnjani (Zagreb, 1937)
Ramazanske priče (Sarajevo, 1941)
Za obraz (Zagreb, 1942)
Mladić u prirodi (Sarajevo, 1943)
Dan i sunce (Zagreb, 1944)
Abdullahpaša u kasabi (Sarajevo, 1945)
Trava zaboravka (Zagreb, 1966)
Tuturuza i šeh Meco (Zagreb, 1978)
Sarajevski nekrologij (Zürich, 1994)
Veliki Alija Nametak, zaljubljenik u stari bosanski adet, bosanskohercegovačku avliju i pendžer, čisti ašikluk i nježnu sevdalinku, jedan je od takvih umjetnika.
Alija Nametak je pjesnik jednog intimnog svijeta bošnjačke familije. No, on je i hroničar istrošenog života jednog plemenitaškog sloja, čija je agonija otpočela godine 1878. Berlinskim kongresom. Na razmeđu svjetova, u smjeni epoha i sukobu civilizacija, Nametak je u svojim novelama evocirao likove i njihove sudbine iz patrijarhalno-idilične muslimanske sredine, često nas, čak i u neidiličnim trenucima, navodeći da se upitamo; da li su to bajke preobražene u život ili je to život prerušen u bajku?
I kada trpe zbog okrutnosti i nepravednih postupaka kojima su izloženi, Nametkovi ljudi ne poznaju mržnju. Zaista, s razlogom kod Dubravka Jelčića i Fatme Huseinbegović nalazimo podatak da su Aliju Nametka nazivali bosanski Đalski, koji i u novo vrijeme, u starim odajama, vidi svjetlo za koje ne želi da se ugasi.
Kritika pripovijetke Alije Nametka svrstava u dva tematska kruga; priče sa erotskim sadržajem i priče koje prate proces propadanja bošnjačkog svijeta i raspada patrijarhalnog načina života. U oba slučaja zanimljiv je lik žene i njena uloga. Žena u pripovjetkama Alije Nametka zauzima značajno mjesto.
Ona se javlja kao ideal ili doživljava kao fikcija, što je slučaj sa novelom Sunce. Ponekad je ravnopravan partner u čistoj i iskrenoj mladalačkoj ljubavi, koju nalazimo u priči Podne, ili se nalazi u pozadini – zapostavljena i podređena, ali beskrajno odana, kao što je Aiša u priči Bojićka. U nekim pripovijetkama snagom svoga karaktera žena nadrasta sebe i svijet oko sebe. Takvu ženu, vrijednu poštovanja, upoznajemo u priči Inoča. Nekad se ona pokušava otrgnuti sa ustaljenog životnog kolosjeka, kao što su to pokušale Zumra i Hasna (Napršče, Izvan okvira). Ponekad, opet, ona je bosanska hanuma, posvećena mužu, djeci, domu i žrtva za očuvanje društvenih tradicionalnih ideala. Takve hanume srest ćemo u pričama Behar pod jesen, San čovjeka božijega, Začarano ogledaol.
Zašto tako srčano zagovara tradiciju ili, bolje pitati, koje tradicionalne vrijednosti toliko nastoji sačuvati i promovisati Alija Nametak?! Nepravedno je za Nametka kazati da je pod svaku cijenu htio sačuvati stari način života i svojim djelima pomoći borbu za opstanak konzervativne misli. Nametkovo zalaganje za patrijarhalno i tradicionalno ima mnogo dublje razloge, što će junaci njegovih priča i posvjedočiti.
Nametkova patrijarhalna idilična porodica slika je bračnih drugova, čija je sreća upotpunjena potomstvom, kao što je slučaj sa novelom San čovjeka Božijega. Onda kada nedostaje dječiji smijeh, žena je izvor radosti i ona na kojoj počiva sretni porodični život, što nam je predočeno pričom o Rejhani i Mehmed- agi u priči Behar pod jesen. Ona je u takvoj, patrijarhalnoj porodici, sretna i sigurna, sve dok muž moralno ne zastrani, kada ona postaje žrtva njegovog moralnog pada, kao Aiša u priči Bojićka i Subhija u priči Inoča. Onda kada prijeti opasnost da ona moralno padne, spašava je povratak patrijarhalnim okvirima, kao Sekanu iz priče Začarano ogledalo. I nakon što se uspiju oteti iz okvira tradicije, moralno padaju, jer ostaju nezaštićene među truhlim dušama ljudskih tijela. Zato se opet vraćaju vrijednostima koje su odbacile i u njihovom okrilju nalaze oslonac i zaštitu, poput Hasne Duranić, ali i Zumre iz pripovijetke Napršče.
Nije mit da moral, odnosno nemoral žene utječe na moralni put muškarca (Napast, Turci i Turkuše). Međutim, ne smije se zanemariti da je nemoralni put muškarca postaje tragična životna staza žene, što nam i svjedoče priče o moralno posrnulim muški likovima Nametkovih novela. Dozvoliti nagonima da vladaju čovjekom mjesto razuma, gubitak patrijarhalne čestitosti, ženu dovodi do tragičnog, odnosno smrtnog skončavanja. Slike smrtnog stradanja zbog nesavladivih čula muškarca nalazimo u pričama Poderano vime, Ispod planinskih vrhova, pa i u noveli Sasvim romantična priča, i sve do Ajše iz potresne pripovijesti Za obraz, koju otac smrću spašava (?) nasilništva.
Da li se Nametkova stamenita žena, koja je snažna stajala pred batinama života, znala suprotstaviti ruci koja je držala tu batinu, jer često je to bila ruka koja je hrani i koja je bila njen svijet, a ona nije poznavala drugog?
Ne žali Nametak u svojim novelama za batinom koja je šibala i ženu i muškarca u teškim vremenima, u kojima su krhkiji i slabiji- žene- više stradali. U svojim nostalgičnim opisima prošlosti i tradicionalnih vrijednosti Nametak uzdiše za pozitivnim moralnim vrijednostima, za čestitošću i poštenjem, etičkim nazorima i skladnim odnosima među ljudima.
☑ Zamolio bih clanove koji zele licno preuzimanje, da ne postavljaju uslove kako, sta, gde... licno preuzimanje je na mojoj adresi na Telepu, ako Vam to ne odgovara kupujte od nekog drugog.
☑ Svi predmeti su fotografisani na prirodnom svetlu, nema nikakvih filtera, efekata ili neceg slicnog !
❗❗❗ NE SALJEM U INOSTRANSTVO ❗❗❗
☑ Dobro pogledajte fotografije, da ne dodje do nekog nesporazuma!
☑ Tu sam za sva pitanja!
☑ Knjige saljem nakon uplate!
☑ POUZECEM SALJEM SAMO CLANOVIMA BEZ NEGATIVNIH OCENA!!!! Takodje ne saljem clanovima koji su novi tj. bez ocena!!!
☑ Filmski plakati:
☑ Molim Vas da ne ocekujete od plakata da izgledaju kao da su sada izasli iz stamparije, ipak neki od plakata imaju godina... i mi se nakon 50 godina zguzvamo :) Trudim se da ih sto bolje fotografisem kako bi ste imali uvid u stanje.
☑ Sto se tice cena plakata, uzmite samo u obzir da su ovo originalni plakati iz perioda filma, i da kada bi ste hteli da napravite (odstampate) bilo kakav filmski plakat sa intereneta kostalo bi Vas verovatno vise od hiljadu dinara...
☑ Antikvarne knjige:
☑ Sto se tice antikvarnih knjiga, molim Vas da ne ocekujete da knjige koje su stare neke i po 150 godina budu u savrsenom stanju, budite srecni sto su uopste pozivele toliko vremena i sto je informacija jos uvek u njima, a stanje kakvo je takvo je, uvek mogu da se odnesu da se prekorice i malo sreda, pa da opet dobiju malo svezine, naravno ko to zeli.
Toni Morison (engl. Toni Morrison, rođ. 18. februara 1931, rođena Kloi Ardelija Voford,[2] — 5. avgust 2019[3]), bila je književnica i profesorka. Dobila je Nobelovu nagradu 1993. za sabrana dela. Laureat je Pulicerove nagrade. Dela joj odišu epskim temama, živim dijalozima, izuzetno detaljnim crtama afroameričkih likova. Objavila je seriju dečjih knjiga sa sinom Slejd Morisonom.
Mladost
Rođena je kao Kloi Entoni Voford (engl. Chloe Anthony Wofford) u Lorejnu, Ohajo.[4] Drugo je od četvoro dece, iz radničke porodice. Kao dete stalno je čitala (među omiljenim piscima su joj bili Džejn Ostin i Lav Tolstoj). Njen otac, Džordž Voford, varilac po zanimanju, često bi joj govorio afroameričke narodne priče (metod pripovedanja koji će kasnije prožeti njena dela). Kada je imala oko 15 godina, bilci su linčovali dva crna biznismena koji su živeli u njenoj ulici. Morison je rekla: „On nam nikada nije rekao da je video tela. Ali on ih je vidio. I to je bilo previše traumatično, mislim, za njega.”[5] Uskoro nakon linča, Džordž Voford se preselio u rasno integrirani grad Lorejn (Ohajo), u nadi da će pobeći od rasizma i osigurati profitabilno zaposlenje u rastućoj industrijskoj ekonomiji u Ohaju. On je radio razne poslove i kao zavarivač za US Stil. Ramah Voford je bila domaćica i posvećeni pripadnik Afričke metodističke episkopalne crkve.[6]
Morisonova je 1949. upisala Univerzitet Hauard i studirala društvene nauke. Pod izgovorom da se Kloi teško izgovara, menja ime u Toni. Zvanje magistra engleske književnosti stekla je na univerzitetu Kornel 1955, a Univerzitet u Oksfordu dodelio joj je titulu počasnog doktora 2005.
Karijera
Odraslo doba i uređivačka karijera: 1949–1975
Godine 1949, ona se upisala na Univerzitet Hauard u Vašingtonu, tražeći društvo crnih intelektualaca.[7] Dok je bila u Hauardu, prvi put se susrela sa rasno odvojenim restoranima i autobusima.[5] Diplomirala je 1953. godine sa dipl. na engleskom i nastavila školovanje da stekne magisturu umetnosti na Univerzitetu Kornel 1955. godine.[8] Njena magistarska teza nosila je naslov „Tretman otuđenih Virdžinije Vulf i Vilijama Foknera.“[9] Predavala je engleski, prvo na Teksaškom južnom univerzitetu u Hjustonu od 1955. do 1957. godine, a zatim na Univerzitetu Hauard u narednih sedam godina. Dok je predavala na Hauardu, upoznala je Harolda Morisona, jamajskog arhitektu, za koga se udala 1958. Njihov prvi sin rođen je 1961. godine, a ona je bila trudna sa svojim drugim sinom kada se razvela od Harolda 1964.[10][11][12]
Nakon razvoda i rođenja njenog sina Slejda 1965, Morisonova je počela da radi kao urednica za L. V. Singer, odeljenje za udžbenike izdavača Random Hause,[6] u Sirakuzi, Njujork. Dve godine kasnije, prešla je u Random Hause u Njujorku, gde je postala njihova prva crna žena viši urednik u odeljenju za beletristiku.[13][14]
U tom svojstvu, Morison je igrala vitalnu ulogu u dovođenju crnačke književnosti u mejnstrim. Jedna od prvih knjiga na kojima je radila bila je prelomna Savremena afrička književnost (1972), zbirka koja je uključivala radove nigerijskih pisaca Vola Sojinke, Činua Ačeba i južnoafričkog dramaturga Atola Fugarda.[6] Ona je podstakla novu generaciju afroameričkih pisaca,[6] uključujući pesnika i romanopisca Tonija Kejda Bambaru, radikalnu aktivistkinju Anđelu Dejvis, Crnog pantera Hjuija Njutna[15] i noveliskinju Gejl Džons, čije je pisanje Morisonova otkrila. Takođe je objavila autobiografiju otvorenog poznatog šampiona Muhameda Alija iz 1975. godine, pod nazivom The Greatest: My Own Story. Pored toga, objavila je i promovisala rad Henrija Dume,[16] malo poznatog romanopisca i pesnika kojeg je 1968. godine ubio tranzitni službenik u njujorškoj podzemnoj železnici.[5][17]
Među drugim knjigama koje je Morisonova razvila i uredila je Crna knjiga (1974), antologija fotografija, ilustracija, eseja i dokumenata o životu crnaca u Sjedinjenim Državama od vremena ropstva do 1920-ih.[5] Izdavačka kuća Random Hause nije bila sigurna u pogledu ovog projekta, ali je njegovo objavljivanje naišlo na dobar prijem. Alvin Bim je recenzirao antologiju za klivlendskog Plejn Dilera, pišući: „Urednici, poput romanopisaca, imaju decu mozga – knjige koje smišljaju i oživljavaju bez stavljanja sopstvenih imena na naslovnu stranu. Gospođa Morison ima jedno od ovih u prodavnicama sada, a časopisi i bilteni u izdavačkoj delatnosti su oduševljeni, govoreći da će proći kao vrući kolači.`[6]
Promovisanje afroameričke književnosti
Godine 1958. udaje se za Harolda Morisona, rađa dvoje dece ali se i razvodi 1964. Posle razvoda seli se u Njujork, gde radi kao urednik. 18 meseci kasnije postaje jedan od urednika njujorškog sedišta poznate izdavačke kuće Random House.
Kao urednik, igrala je važnu ulogu u približavanju afroameričke književnosti ka mejnstrimu. Uređivala je između ostalih i knjige Toni Kejd Bambara i Gejl Džonsa. Morison je bila profesor društvenih nauka na Univerzitetu u Prinstonu, od 1989. Taj radni odnos je prekinula 2006.
Trenutno radi za američki periodični magazin „Nacija“ (The Nation)
Politika
Izazvala je bezmalo skandal nazvavši Bil Klintona „prvim predsednikom crncem“ dodavši kako „Klinton ispoljava gotovo svaku crtu „afroamerikanstva“: odrastao uz samohranog roditelja, rođen siromašan, radničke klase, svira saksofon, dečko iz Arkanzasa koji obožava Mekdonalds i brzu hranu.`
Predmet: 62031557
